Język/Language:
Język/Language:
W praktyce sporów sądowych w sprawach transportowych można zauważyć, że wiele środków zaskarżenia od wyroków sądu pierwszej instancji opiera się na zarzutach naruszenia prawa procesowego i wadliwych ustaleniach stanu faktycznego. Szczególnie często podnoszone są zarzuty wadliwej oceny przez sąd materiału dowodowego, w szczególności w aspekcie rozbieżności pomiędzy treścią listów przewozowych CMR, a innymi dowodami. Regularnie pojawiają się także zarzuty niezasadnego obdarzenia lub braku obdarzenia wiarą zeznań określonych świadków w tego typu procesach.
Powyższe zarzuty często są uznawane za polemikę za stanowiskiem sądu, która w żadnym wypadku nie może zostać uwzględniona. Jeżeli chodzi bowiem o zarzut błędu w ustaleniach faktycznych wskazać należy, że jego uzasadnienie nie może polegać jedynie na zaprezentowaniu własnych, korzystnych dla skarżącego ustaleń, dokonanych na podstawie własnej, korzystnej dla skarżącego oceny materiału dowodowego ( zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002 r. w sprawie o sygn. akt II CKN 572/99, LEX 53136 ).
W doktrynie oraz orzecznictwie podkreśla się, że nie dochodzi do przekroczenia przez sąd swobodnej oceny materiału dowodowego w sytuacji, gdy z określonego materiału dowodowego w sprawie transportowej sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym. Dotyczy to w szczególności wniosków wyprowadzonych przez sąd po dokonaniu konfrontacji zapisów listu przewozowego CMR z pozostałym materiałem dowodowym ( w szczególności innymi dokumentami uczestniczącymi w transporcie, czy też zeznaniami świadków ).
W omawianym przypadku ocena sądu pierwszej instancji nie będzie mogła zostać wzruszona, choćby w równym stopniu, na podstawie tego samego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski zupełnie odmienne. Samo zatem twierdzenie, że ustalenia faktyczne przeprowadzone przez sąd są sprzeczne z prawdziwym przebiegiem zdarzeń w żadnym przypadku nie będzie skuteczne.
W dalszej kolejności wskazać można, iż nie będą mogły być uznane za skuteczne zarzuty, że sąd bezzasadnie dał wiarę zeznaniom świadka z uwagi na okoliczność, że był on pracownikiem spedycji, która wygrała sprawę. Sam jedynie fakt, że świadek w momencie składania zeznania był pracownikiem określonej strony nie może być okolicznością wystarczającą do odmówienia wiarygodności jego zeznaniom. Konieczne jest wykazanie konkretnych okoliczności (błędów sądu) wskazujących, że nieprawidłowo ocenił on takie zeznania.
Jak wynika z powyższego zestawienia uzasadnione jest twierdzenie, że w przypadku prowadzenia procesu sądowego w sprawach transportowych w pełni zasadne jest korzystanie z pomocy fachowych pełnomocników. W konkretnej sprawie można bowiem mieć rację i przegrać proces sądowy z uwagi na nieznajomość procedury cywilnej, która jest stosowana w przypadku prowadzenia procesów w sprawach transportowych.
Grzegorz Zakrzewskiradca prawny
